ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΞΕΧΑΣΜΕΝΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

"Δεν είναι κρίμα κι άδικο, παράξενο μεγάλο, να περπατούν οι ζωντανοί με τους αποθαμένους;"

Ακούσατε νεράιδες τι λένε τα πουλάκια; Πως περπατούν οι ζωντανοί με τους αποθαμένους, αλλά πουλάκια είναι κι ας κελαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε...

 

Αρχαία δέντρα σχηματίζουν έναν απέραντο καταπράσινο θόλο κάτω από τον γαλανό ουρανό, το θρόισμα των φύλλων δημιουργεί μια μελωδική συμφωνία που μεταφέρεται με χάρη μεσ' από τις ανθισμένες αμυγδαλιές. Τα πουλιά κελαηδούν και το τραγούδι τους συνθέτει τον αιώνιο ύμνο του δάσους. Το περιβάλλον προκαλεί μια αίσθηση ηρεμίας και πνευματικής γαλήνης με το φθινοπωρινό αεράκι να χρωματίζει με πορτοκαλοκόκκινες υφές τα φύλλα των δέντρων.

 

Ωστόσο, τα πουλάκια δεν κελαηδούν σαν τα πουλιά, μήτε σαν χελιδόνια. Δεν τραγουδούν για την αυγή και για τα περασμένα χρόνια. Οι αναταράξεις στο Βασίλειο του Αιώνιου Χειμώνα μεταφέρουν ψυχρές ριπές ανέμου προς τον νότο, με τον παγετό να πλησιάζει τις ζεστές γωνιές του δάσους. Τα πουλιά σωπαίνουν και τα χαρούμενα τιτιβίσματα μετατρέπονται σε στοιχειωμένους ψιθύρους.  Τα εύθραυστα κρυστάλλινα φτερά των πεταλούδων, που χόρευαν σαν τις ψυχές ανάμεσα στα λουλούδια, θρυμματίστηκαν και οι αποχρώσεις τους ξεθώριασαν στον ερχομό του γκριζωπού χειμώνα. Οι κάποτε δροσεροί και γευστικοί καρποί έχουν δηλητηριαστεί και σκιερά πλάσματα παραμονεύουν στο σκοτάδι της νύχτας.